Slot

Hoi iedereen!

ja ja, laatste berichtje jammer genoeg... Het heeft even geduurt. Ik ben alweer 1 maandje thuis maar ik had nog geen tijd gevonden om mijn eind bericht op de site te plaatsen.

De laatste weken vlogen nog meer voorbij dan de rest van de tijd. Ik ging, nadat mijn vriendin en Gabrielle in Nederland waren, op zaterdagen naar het voetbalveld gegaan. Prachtig hoe enthousiast ze zijn als er gescoord word. Allemaal dansen en zingen, super! Ik heb een aantal dingetjes met vrienden vanuit daar gedaan en lekker wat feestje gehad. Totdat de Ramadan begon..

In de kliniek uiteraard is het ook niet stil geweest. Er was een oude vrouw met een oogwond. Zij kon niet naar de kliniek komen dus ik en een stagaire liepen naar haar toe. Toen ik haar zag viel ik letterlijk bijna van mijn stoel! Haar oog was inmiddels niet meer aanwezig en de wond puilde helemaal uit met allemaal vliegen en pus. Dat zicht was een beetje teveel voor mij... Het enige wat wij voor haar konden doen is haar wond verbinden. Het was al zo erg dat helen van de wond niet eens meer mogenlijk was. We kwamen terug in de klieniek en toen ben ik gaan overleggen met een collega. Ik vertelde hem over deze vrouw. De vrouw bleek al lange tijd bekend te zijn met deze wond en kanker. Gabrielle had haar al eens gezien en doorgestuurd naar Dakar. De familie had hier geen geld voor maar ook met de hulp van Gabrielle zijn ze niet gegaan. De vrouw bleek ontzettend veel pijn te hebben. Vrijdag is ze met behulp van een ezels-kar naar de klieniek gekomen zodat we haar hiermee konden helpen en de wond konden verbinden.
Op maandag kwam ik op mijn werk en hoorde ik dat de vrouw die nacht was overleden. Aangezien de vrouw zo lang al zoveel pijn had, is het misschien maar beter. Erg verdrietig maar wel beter voor haar denk ik.
De ondervoede tweeling is uiteindelijk ook nog langs de kliniek gekomen. Ze zagen er erg goed uit! De moeder en oma kwamen trots naar mij toe lopen om de tweeling eventjes te laten zien. Wat ontzettend blij was ik! Ze waren veel sterker geworden. Je kon uiteraard wel nog zijn dat ze ondervoed waren maar ze zagen er zoveel steviger uit, geweldig!

De laatste 3 weken is mijn broer nog naar Gambia gekomen.
Op het vliegveld wist hij niet wat hij zag... Is dit mijn zusje, zo veranderd?! Ja ja, ik was het echt!
De weg terug naar de compount keek hij al zijn ogen uit. Net zoals de andere die op bezoek kwamen.
Hij vond het heel bijzonder hoe ik het afgelopen halfjaar geleefd had. Soms onmogenlijk voor hem. Maar hij vond het vooral erg leuk om te zien wat ik deed, hoe ik leefde en met wie ik allemaal omging.
We zijn nog 1,5 week wat rond gaan reizen. Daar hebben we lekker veel te maken gehad met de gambiaanse cultuur... Veeeeel wachten en allemaal mensen die wat van je moeten/willen.
We hebben ontzettend genoten!
En toen na drie weken kwam het afscheid.... WAT AFSCHUWLIJK!!! Ik kan echt niet omschrijven hoe dat was. De hele week was ik er al onrustig door, ik kon niet meer slapen. De laatste dag hebben we van iedereen afscheid moeten nemen. Ik kan jullie vertellen dat ik het niet droog heb kunnen houden die dag om het maar zachtjes uit te drukken. 'S avonds eenmaal de compount afrijden was ik net een huilend klein kind. Ik vond het zo vreselijk om weg te moeten gaan daar! Iedereen achter me moeten laten terwijl het echt goede vrienden waren geworden. Contact blijven houden is natuurlijk erg moeilijk want geld om te bellen, internetten of smse is er niet zoveel. Dus dit was echt een definitief afscheid voor vele.
Deze dag was echt de meest moeilijke dag van het halve jaar. Nieteens het afscheid met pap en mam, maar weg moeten gaan in mijn inmiddels zo vertouwde omgeving...
Op schiphol was er gelukkig een super leuke verassing dat ik ook echt wel even kon gebruiken. Pap en mijn zus stonden op het vliegveld te wachten! Wat heerlijk om ze weer te zien. Ik had niet verwacht dat ze er stonden. Heel stom want uiteraard kom je iemand ophalen die een half jaar weg is geweest... Jammer genoeg kon mam er niet bij zijn maar haar heb ik een dagje later weer gezien.

Nu ben ik dus alweer een maandje thuis. Ik mis Gambia ontzettend maar ik probeer hier mijn draai zo rustig aan ook weer te vinden. Ik zal mezelf nog even de tijd moeten geven om hier weer te aclimatiseren. Ik had alleen niet verwacht dat het zo lang zou duren....
Maar kortom dit was een ervaring dat ik voor geen goud had willen missen! Elke dag heb ik genoten! En dat ik nu weer zo moet wennen, betekend alleen maar dat ik me daar helemaal op mijn gemak heb gevoeld...

Dit was het dan... Wie weet tot schrijfs weer bij een volgend avontuur!